Prowadzenie działalności gospodarczej niesie ze sobą konieczność poniesienia nakładów finansowych zarówno na początku, jak i w okresach późniejszych. Nie zawsze, albo nawet bardzo często, przedsiębiorcy nie stać na posiadanie dwóch odrębnych pojazdów, jednego wykorzystywanego tylko prywatnie, a drugiego tylko w firmie. Z tego też powodu właściciele prywatnego biznesu decydują się wprowadzić pojazd/samochód prywatny do celów służbowych do firmy. Co to jest pojazd? W świetle definicji z ustawy Prawo o ruchu drogowym pojazdem są: „pojazd” – środek transportu przeznaczony do poruszania się po drodze oraz maszyna lub urządzenie do tego przystosowane. „pojazd silnikowy” – pojazd wyposażony w silnik, z wyjątkiem motoroweru i pojazdu szynowego. „pojazd samochodowy” – pojazd silnikowy, którego konstrukcja umożliwia jazdę z prędkością przekraczającą 25 km/h, określenie to nie obejmuje ciągnika rolniczego. „pojazd wolnobieżny” – pojazd silnikowy, którego konstrukcja ogranicza prędkość jazdy do 25 km/h, z wyłączeniem ciągnika rolniczego. „pojazd członowy” – zespół pojazdów składający się z pojazdu silnikowego złączonego z naczepą. „pojazd specjalny” – pojazd samochodowy lub przyczepa przeznaczone do wykonywania specjalnej funkcji, która powoduje konieczność dostosowania nadwozia lub posiadania specjalnego wyposażenia, w pojeździe tym mogą być przewożone osoby i rzeczy związane z wykonywaniem tej funkcji. Używane w publikacji pojęcie “pojazd” będzie odnosiło się do wymienionych powyżej środków transportu. Jakie mogą wystąpić formy własności prywatnego pojazdu? Nie zawsze będzie miała miejsce taka sytuacja, że właścicielem pojazdu będzie w 100% przedsiębiorca. Najczęściej takie pojazdy stanowią wspólność majątkową małżeńską, ale nie należy do rzadkości posiadanie ich na zasadach współwłasności z rodzicami, rodzeństwem. Rodzi się pytanie, czy w takich sytuacjach można ująć pojazd w środkach trwałych w firmie? W tym miejscu niezbędna jest informacja, w jaki sposób definiuje środek trwały ustawa o podatku dochodowym od osób fizycznych. W świetle tej ustawy środkiem trwałym w kontekście pojazdów są: maszyny, urządzenia, środki transportu, okres ich używania jest dłuższy niż rok, stanowią własność lub współwłasność podatnika, są kompletne i zdatne do użytku w dniu przyjęcia ich do użytkowania, są wykorzystywane przez przedsiębiorcę na potrzeby związane z prowadzoną działalnością gospodarczą. Z tego wynika, że posiadanie środka trwałego na współwłasność nie pozbawia przedsiębiorcy prawa do ujęcia go w ewidencji, amortyzowania na zasadach ogólnych i odliczania wydatków na ich eksploatację. W przypadku wspólności majątkowej małżeńskiej, majątek wspólny może być wykorzystywany w działalności gospodarczej przez jednego z małżonków lub przez obydwu, w tym ostatnim przypadku każdy z nich ujmie w kosztach po 50%. W przypadku rodziców czy rodzeństwa ważny będzie procent udziału przedsiębiorcy we własności środka trwałego i tym procentem udziału we własności będą rozliczane koszty amortyzacji środka trwałego. Procentem udziału we współwłasności będą rozliczane również koszty ubezpieczenia, zarówno obowiązkowego, jak i dobrowolnego. Natomiast wydatki eksploatacyjne można ujmować w kosztach na zasadach ogólnych, w zależności od spełnienia warunków ustawowych. Będzie to 75% – wykorzystywanie pojazdu w sposób mieszany lub 100% – wykorzystywanie pojazdu tylko w działalności gospodarczej. W jaki sposób można nabyć pojazd prywatnie? Do nabycia pojazdu prywatnie może dojść na wiele sposobów: zakup na podstawie faktury VAT, faktury VAT-marża, zakup na umowę kupna-sprzedaży, otrzymanie na drodze spadku lub darowizny. W zależności od formy nabycia środka trwałego inny będzie sposób ustalenia wartości początkowej, jaką należy wpisać na oświadczeniu o przyjęciu prywatnego składnika majątku na potrzeby prowadzonej działalności gospodarczej. Jakie informacje powinny się znaleźć w oświadczeniu? Nie ma określonego wzoru oświadczenia o przekazaniu prywatnego składnika majątku na potrzeby prowadzenia działalności gospodarczej. Najważniejsze informacje, jakie powinny się znaleźć w oświadczeniu to: imię, nazwisko, adres przedsiębiorcy, data przekazania środka trwałego, nazwa pojazdu, rok nabycia, wytworzenia, inne dane identyfikacyjne np.: numer pojazdu, parametry techniczne, przeznaczenie, wartość początkowa pojazdu określona na podstawie: faktur, umów, rachunków, w przypadku ich braku wartość rynkowa takiego samego lub podobnego pojazdu na dzień wprowadzenia do ewidencji środków trwałych. Wzory dokumentów, z których można skorzystać, można znaleźć tutaj. Posiadanie wszystkich niezbędnych informacji w przygotowanym oświadczeniu przez przedsiębiorcę pozwoli na właściwe ujęcie w ewidencji środków trwałych, dokonywanie odpisów amortyzacyjnych, czy też ujmowanie w kosztach uzyskania przychodów wydatków związanych z bieżącą eksploatacją pojazdu. Przedsiębiorca, który stosuje samochód prywatny do celów służbowych i przeniesie go do działalności gospodarczej, może zaoszczędzić znaczne środki finansowe, a następnie przeznaczyć je na inne niezbędne wydatki w firmie. Polecamy nasz materiał video: Samochód w działalności gospodarczej Może te tematy też Cię zaciekawią

Tego typu umowę należy zgłosić do urzędu skarbowego w terminie narzuconym przez przepisy podatkowe. Pierwsze zgłoszenie najmu okazjonalnego powinno nastąpić do 20 dnia miesiąca następującego po miesiącu, w którym osiągnięty został pierwszy przychód z najmu. W związku z powyższy termin zgłoszenia najmu okazjonalnego może

W tym dziale naszej strony znajdą Państwo rozmaite oświadczenia. Wszystkie znalezione tu dokumenty mogą być wykorzystane w dowolny sposób, jednak autorzy strony nie mogą zagwarantować, że pisma te są wolne od błędów, lub mogą mieć jakąkolwiek wiążącą moc prawną. Znalezione tu Oświadczenia można traktować jako szablony według, których można napisać właściwy dokument. Wszystkie pliki są do pobrania w formatach .doc i .pdf dzięki czemu można łatwo ja zapisać, przeglądać i przeredagować. Jeżeli uważają Państwo, że nasza kolekcja jest niekompelatna i brakuje w niej jakiegoś istotnego pisma prosimy o kontakt.

W styczniu 2008 roku rozpocząłem prowadzenie jednoosobowej działalności gospodarczej. W działalności tej wykorzystuję mój prywatny samochód. Z tego tytułu ponoszę określone koszty, np. na zakup paliwa, ubezpieczenie itp. Wydatki te dotychczas nie były przeze mnie ujmowane w kosztach uzyskania przychodów. Ustaliłem, że najlepiej będzie dla mnie wprowadzić ten samochód do środków trwałych. W jaki sposób mogę wprowadzić do firmy ten samochód, który nabyłem przed rozpoczęciem działalności gospodarczej? Podatnicy prowadzący działalność gospodarczą często wykorzystują na potrzeby tej działalności składniki majątku nabyte wcześniej na cele prywatne. Przepisy nie zabraniają wprowadzania do majątku firmy składników majątku nabytych i użytkowanych uprzednio przez podatnika do celów prywatnych. Podatnik sam decyduje o zaliczeniu składników stanowiących jego majątek prywatny do środków trwałych lub wyposażenia. Definicja kosztów uzyskania przychodów zawarta w art. 22 ust. 1 nie wyklucza możliwości uznania za koszty podatkowe wydatków ponoszonych przed rozpoczęciem działalności. Także przed rozpoczęciem działalności można ponosić koszty mające na celu uzyskanie przychodu z prowadzonej w okresie późniejszym działalności. Koszty poniesione przed rozpoczęciem działalności nie są także wymienione w art. 23 ust. 1 jako niestanowiące kosztów uzyskania przychodów. W praktyce, w zależności od rodzaju poniesionego wydatku, mogą jednak pojawić się różnego rodzaju problemy interpretacyjne, szczególnie związane z udokumentowaniem (udowodnieniem) poniesionych wydatków. Środki trwałe O kwalifikacji podatkowej danego przedmiotu jako środka trwałego decyduje przede wszystkim przewidywany okres jego używania oraz wartość początkowa, która wpływa na sposób ujęcia danego składnika w kosztach oraz w ewidencji. Jeśli przewidywany okres użytkowania danego przedmiotu jest dłuższy niż rok, to wówczas stanowi on środek trwały. Samochód, o którym mowa w pytaniu, niewątpliwie można uznać za środek trwały, gdyż zapewne okres jego użytkowania przekroczy rok. Do środków trwałych można zaliczyć składnik majątku, jeżeli spełnia następujące warunki: 1) stanowi własność lub współwłasność podatnika, 2) jest kompletny i zdany do użytku w dniu przyjęcia do używania, 3) przewidywany okres jego używania jest dłuższy niż rok, 4) wykorzystywany jest przez podatnika na potrzeby związane z prowadzoną przez niego działalnością gospodarczą albo oddany do używania na podstawie umowy najmu, dzierżawy lub umowy określonej w art. 23a pkt 1 Podstawą do ustalenia wartości początkowej środka trwałego jest cena nabycia lub koszt wytworzenia. Cena nabycia jest to kwota należna zbywcy, powiększona o koszty związane z zakupem naliczone do dnia przekazania środka trwałego lub wartości niematerialnej i prawnej do używania oraz pomniejszona o kwotę VAT, z wyjątkiem przypadków, gdy podatek od towarów i usług nie stanowi podatku naliczonego albo podatnikowi nie przysługuje obniżenie kwoty należnego podatku o podatek naliczony albo zwrot różnicy podatku w rozumieniu ustawy o podatku od towarów i usług. W przypadku importu cena nabycia obejmuje cło i podatek akcyzowy od importu składników majątku. Jeżeli podatnik wytworzy środek trwały we własnym zakresie, to wartością początkową tego składnika jest koszt wytworzenia, czyli wartość, w cenie nabycia, zużytych do wytworzenia środków trwałych: rzeczowych składników majątku i wykorzystanych usług obcych, kosztów wynagrodzeń za prace wraz z pochodnymi i inne koszty dające się zaliczyć do wartości wytworzonych środków trwałych. Do kosztów wytworzenia nie zalicza się wartości własnej pracy podatnika, jego małżonka i małoletnich dzieci, kosztów ogólnych zarządu, kosztów sprzedaży oraz pozostałych kosztów operacyjnych i kosztów operacji finansowych, w szczególności odsetek od pożyczek (kredytów) i prowizji, z wyłączeniem odsetek i prowizji naliczonych od dnia przekazania środka trwałego do używania. Tak więc w pierwszej kolejności wartość składników majątku należy ustalić na podstawie posiadanych dokumentów - faktury, rachunki, umowy itp. Często podatnicy nie dysponują jednak dokumentami, na podstawie których można ustalić cenę nabycia lub koszt wytworzenia. Jeżeli nie można ustalić ceny nabycia środków trwałych lub ich części nabytych przez podatników przed dniem założenia ewidencji środków trwałych, wartość początkową tych środków trwałych przyjmuje się w wysokości wynikającej z wyceny dokonanej przez podatnika, z uwzględnieniem cen rynkowych środków trwałych tego samego rodzaju z grudnia roku poprzedzającego rok założenia ewidencji oraz stanu i stopnia ich zużycia. Jeżeli podatnik nie może ustalić kosztu wytworzenia, wartość początkową środków trwałych ustala się w wysokości określonej przez biegłego powołanego przez podatnika z uwzględnieniem cen rynkowych z grudnia roku poprzedzającego. Jeżeli podatnik będzie ustalać wartość początkową na podstawie ww. przepisów, to należy brać pod uwagę ceny rynkowe z grudnia 2007 roku. Jeżeli wartość początkowa środka trwałego - niezależnie od sposobu jej ustalenia - nie będzie przekraczać 3500 zł, to wówczas można wartość początkową zaliczyć jednorazowo w koszty podatkowe. W celu udokumentowania przekazania środka trwałego na potrzeby prowadzonej działalności podatnik obowiązany jest sporządzić odpowiedni dokument. Dokument ten powinien zawierać dane potwierdzające fakt dokonania takiej operacji i określać: 1) datę jej dokonania, 2) rodzaj środka trwałego będącego przedmiotem przekazania, 3) dane niezbędne do wprowadzenia środka trwałego do ewidencji i prawidłowego ustalenia odpisów amortyzacyjnych np. wartość początkową. Dokumentem takim może być oświadczenie podatnika wraz z dokumentacją potwierdzającą prawidłowość wyceny: Kliknij aby zobaczyć ilustrację. Jeżeli od wprowadzonych składników dokonujemy odpisów amortyzacyjnych, musimy pamiętać o wyłączeniu z kosztów na podstawie art. 23 ust. 1 pkt 45a lit. b Na jego podstawie wyłączone są z kosztów odpisy amortyzacyjne od środków trwałych nabytych przed 1 stycznia 1995 r. i niezaliczonych przed tą datą do środków trwałych. Maria Dolna-Ciemniakowska doradca podatkowy Podstawa prawna: art. 22a, art. 22g ust. 8 i 9 ustawy z 26 lipca 1991 r. o podatku dochodowym od osób fizycznych ( z 2000 r. Nr 14, poz. 176 z

oświadczenie o wprowadzeniu wyposażenia do firmy wzór