Śpiwór…Jest…Zapalniczka…Jest...Nóż...JestNie wiem który już raz sprawdzam, czy wszystko zapakowałam. Trochę się denerwuję. Jeszcze nigdy nie brałam udziału w takiej zabawie. W dodatku w wigilię Wszystkich Świętych. Kiedy mój chłopak zaproponował, żeby w tym roku zamiast organizować imprezę w domu, spędzić ową noc w zakazanym lesie, pomyślałam iż mu odbiło. Jednak moi niezawodni przyjaciele byli innego zdania i jednogłośnie stwierdzili, że to jest rewelacyjny pomysł. A że ja nie chciałam wyjść na tchórza, również postanowiłam się z nimi wybrać. Teraz tego żałowałam. Coś mi mówiło, że dobrze to się nie skończy. Ale jak miałam powiedzieć im, żeby nie jechać tam, wyśmialiby mnie. Nagle z tych niewesołych myśli wyrwał mnie dźwięk dzwonka telefonu, aż podskoczyłam. Na serio strasznie byłam podminowana. Chwyciłam swój plecak i ekspresowym tempie znalazłam się na schodach. Na ganku odwróciłam się ku wejściu do domu zanim je zamknęłam. Poczułam ból w klatce piersiowej, miałam wrażenie że żegnam się z nim na zawsze. - Wiecie jak miejscowi nazywają ten las? - zapytał Patryk, który wymyślił cały ten Zakazany Las. - Artur uśmiechnął się podekscytowany. W samochodzie panowała radosna atmosfera. Sporo się śmialiśmy i żartowaliśmy. Nawet mi minął niepokój, który odczuwałam od rana. - Tak mówią turystom, kiedy nie chcą tłumaczyć - głos Patryka zawisł w powietrzu jak groźba. - Między sobą nazywają go Lasem Samobójców. - Uśmiechnął się Żartujesz, ale super. - Oczywiście Dominice się to spodobało. Cała ona uwielbia takie klimaty, duchy i śmierć to jej żywioł. Natomiast Marta strasznie pobladła. A ja znowu zaczęłam odczuwać irracjonalny strach. - Kochanie spokojnie, to tylko takie gadanie. - Mój cudowny chłopak próbował mnie uspokoić, jakby to nie była jego wina, że się martwię. - Podobno raz w roku wchodzą tutaj i sprzątają ciała samobójców. - I dalej zaczął paplać. - Jednak jest on tak ogromny, że można trafić nie tylko na świeże trupy, ale kości innych Wspaniale - Dominika aż zapiszczała z ekscytacji. A mi się zrobiło niedobrze. - A wiadomo kim są samobójcy?- Podobno przyjeżdżają tam z całego kraju, aby się zabić. Czasami uda się odnaleźć jakiś list, albo dokumenty. Jednak często to anonimowe ciała. Jednak najfajniejsze jest to, iż miejscowi twierdzą iż mieszka w nim zło, które żywi się bólem ludzi. I omijają las z daleka, bo źle wpływa na I ty chcesz w nim spędzić noc. Zwariowałeś. - Marta była blada jak My chcemy spędzić w nim noc, kochanie. - Artur uśmiechnął się do niej czarująco. - I to będzie najlepsze Halloween w życiu. - Zawtórowała mu Dominika. Jeszcze tak szczebiotali między sobą całą drogę. Ale ja i Marta nie miałyśmy ochotę już na żarty. W końcu tuż przed zmrokiem dotarliśmy na miejsce. Okazało się, że musimy zostawić samochód jakieś dwa kilometry od celu naszej podróży. Jeszcze bardziej mi się to nie podobało. Miałam nadzieję, że uda nam się ich przekonać, iż to nie jest zbyt dobry pomysł. Ale cała trójka była tak najarana tym pomysłem, że nie chciała nas w ogóle słuchać. - No to jesteśmy - wykrzyknął uradowany Widzieliście co jest napisane na tablicy? - zapytał konspiracyjnie Artur. - “Teren ściśle pod ochroną. Uprasza się o nie schodzenie z wyznaczonych ścieżek.” - Zaczęła czytać Dominika. - I pod spodem dziwny dopisek: “Wchodzisz na własne ryzyko.” - Poruszyła znacząco brwiami. - To co wchodzimy?- Raz kozie śmierć. - Patryk złapał mnie za rękę i pociągnął za sobą wyjąc jak opętany. To samo zrobili pozostali. Las wyglądał dość zwyczajnie, nie było nigdzie śladów makabrycznych praktyk, które ponoć tutaj się odbywają. Gdzieniegdzie dostrzegłam tylko jakiś śmieć pozostawiony przez turystów. Ale im głębiej szliśmy, tym bardziej czułam się ten dojmujący ból niepokoju. Powoli robiło się coraz ciemniej, postanowiliśmy rozbić obóz zanim całkowicie zajdzie słońce. Dość sprawnie nam to poszło. Po chwili grzaliśmy się przy ognisku popijając piwo. Zrobiło się bardzo wesoło. Gdy wybiła północ odśpiewaliśmy nasz coroczny rytuał i zaczęliśmy powoli przygotowywać się do spania. Marta zabrała pijanego Artura do ich namiotu, a ja zaprowadziłam swojego kochasia do naszego i wróciłam Dominice pomóc przy zabezpieczaniu ogniska. W pewnym momencie poczułam czyjś wzrok na sobie. Automatycznie spojrzałam w tamtą stronę. Myślałam, że to Patryk jednak wstał by nam pomóc. Ale nie zobaczyłam go, lecz jakąś postać czającą się w mroku. Wystraszona Co się stało? - Dominika spojrzała na mnie zdziwiona. - Tam ktoś jest… - powiedziałam drżącym Gdzie? - popatrzyła na mnie nieco wystraszona. Wzięła latarkę i poświeciła w te miejsce, które pokazywałam palcem. - Tam nikogo nie ma, musiało ci się wydawać. - Parsknęła śmiechem. - Chyba udziela ci się legenda tego miejsca. Chodźmy spać. Jednak ja nie mogłam zasnąć, tym bardziej że mój facet chrapał jak parowóz. W pewnym momencie wydawało się mi, iż ktoś kręci się po naszym obozowisku. Ta istota wydawała ciche warknięcia i piski. Nagle zobaczyłam jakby cień, który pochylał się nad naszym namiotem i usłyszałam szuranie pazurów po gładkich materiale. Skuliłam się jeszcze bardziej i schowałam głowę głębiej w śpiwór. Nagle nocną ciszę przeszył przerażony wrzask. Patryk się obudził i zaczął rozglądać się zdezorientowany. Gdy zrozumiał, że to nie ja wrzeszczałam, wyszedł na zewnątrz, a ja za nim. Nie chciałam sama zostawać. Zobaczyliśmy przerażona Martę, którą próbowała uspokoić Co się stało? - Patryk zarządzał Ktoś porwał Artura. - Chlipała. - Rozerwał namiot i go wyciągnął. - Widziałaś go? - Zapytałam tylko pokręciła głową i zaczęła jeszcze gorzej płakać. Faktycznie namiot był, rozdarty. Mój dzielny chłopak stwierdził, że to tylko jakieś dzikie zwierzę. Postanowiliśmy pójść poszukać przyjaciela, a Dominika miała zostać z Martą. Szłam trzymając w prawej dłoni swój nóż i prawie depcząc Patrykowi po nogach, który oświetlał nam drogę latarką. Nie odeszliśmy za daleko od obozowisko, gdy usłyszałam nawoływanie Artura. Przynajmniej mi się tak wydawało, że to on nas woła po imieniu. Udaliśmy się w stronę skąd dochodził głos, ale zamiast się przybliżać, miałam wrażenie że się oddala od nas. Wyglądało jakby chciał nas wciągnąć w głąb lasu. Zaczęłam prosić Patryka, aby już wrócić, bo po nocy i tak nic nie znajdziemy go. Rano zgłosimy zaginięcie. Przez całą czas miałam wrażenie, że ktoś nas śledzi. Czyjeś okrutne oczy. Gdy w końcu dotarliśmy do obozu, okazało się iż jest pusty. Zaczęliśmy nawoływać, ale nie było żadnego odzewu. Postanowiłam zadzwonić do straży leśnej. Numer telefonu spisałam z tablicy, tak na wszelki wypadek. Niestety okazało się że nie ma zasięgu. Dla mnie to było już za wiele, zażądałam natychmiastowego opuszczenie tego lasu. Mój chłopak choć niechętnie, ale widząc w jakim złym stanie psychicznym jestem, że zaraz wpadnę panikę, zgodził się. Im dalej byliśmy od obozowiska tym szybciej szłam, prawie biegłam. Pewnie gdyby nie trzymała tak kurczowo dłoni Patryka, tak by było. Odchodziłam od zmysłów. Nagle poczułam, że mnie puścił. Ale gdy się odwróciłam, nie było go przy mnie. Zacząłem nawoływać, lecz nikt się nie odezwał. Stałam tak wpatrzona w mrok i zastanawiałam się co zrobić, aż obok mnie coś zaszeleściło. Spojrzałam tam i zamarłam. Zobaczyłam bladą postać, której z ust kapała krew. Jej długa suknia była poszarpana i nienaturalnie falowała. Przeraziło mnie to nie na żarty, przecież nie było wiatru. Momentalnie oprzytomniałam, rzuciłam się pędem w stronę, gdzie mi się wydawało że jest wyjście. Lecz im bliżej byłam, to coraz bardziej czułam się ociężała i zrozpaczona. Biegłam tak przed siebie po omacku. modląc się żeby nie zahaczyć o jakiś wystający korzeń lub coś podobnego. Nagle wpadłam na coś i odruchowo złapałam pierwszą rzecz, jaka mi wpadła w ręce. Ale na niewiele mi to pomogło, bo wylądowałam na twardej ziemi. Poczułam straszny ból w plecach. Przerażona sycząc z bólu, spojrzałam w górę na przeszkodę i prawie nie zemdlałam od tego widoku. Nade mną kołysał się wisielec. Pomimo, że było ciemno, dobrze widziałam jego postać. Wyglądał strasznie, patrzył na mnie tym swoim pustym oczodołami, z z jednego oka wisiała bezwładnie gałka, dolnej szczęki praktycznie już nie miał. Został również pozbawiony lewej ręki. Zaczęłam wrzeszczeć jak opętana, tym głośniej gdy uświadomiłam sobie, iż to ja trzymam jego kończynę. Rzuciłam ze strachem nią w niego i próbowałam wstać. Ruszyłam pędem ku wyjściu. Przez cały ten czas czułam, że ta zjawa jest tuż za mną. Czułam jej nieme pojękiwania i szuranie stóp. W końcu w oddali zamigotało mi nikłe światełko. W serce wstąpiła nowa nadzieja. Wyjście… Wtem usłyszałam wołanie o pomoc. To był mój chłopak. Z drugiej strony doszły mnie inne krzyki, moich przyjaciół. A ja tak byłam bliska wydostania się z tego koszmarnego lasu. Nadal biegłam, lecz już nie byłam taka pewna co zrobię, gdy dolecę do skraju. I stało się. Stanęłam. Trochę wbrew sobie, się oni tak strasznie wrzeszczeli. Nigdzie nie było widać upiora, lecz może czaił się w mroku. Patrzyłam co rusz w stronę lasu i świata poza nim. I w końcu podjęłam decyzję. Postawiłam pierwszy krok i ....

Japoński las Aokigahara ma swoją smutną, przerażającą historię. To miejsce, do którego zmierzają ludzie z całej Japonii, by odebrać sobie życie. Sara (Natalie Dormer) nie chce umierać, a jednak i ona wybiera się do tajemniczego, pełnego grozy lasu. To tam zaginęła jej bliźniacza siostra. Sara chce poznać jej tajemnicę. Ale w lesie czekają głodne nowych ofiar dusze samobójców... Sara (Natalie Dormer) ma silne przeczucie, że coś stało się jej bliźniaczce - Jess, która mieszka w Japonii. Udaje się jej śladem do niesławnego lasu Aokigahara - lasu samobójców. Dołącza do Australijczyka Aidena (Taylor Kinney) oraz przewodnika Michiego (Yukiyoshi Ozawa) i razem udają się wgłąb lasu. Po kilku godzinach wędrówki natrafiają na namiot należący do Jess jednak jej samej nie widać nigdzie w pobliżu. Zdeterminowana Sara decyduje się przenocować w lesie, dołącza do niej również Aiden, a przeciwny temu pomysłowi jest Japończyk, który oznajmia, że wróci w to miejsce rano. Las ten pełen jest jednakże duchów, które czyhają na każdego, kto zbacza ze ścieżki. Sara ma przywidzenia, zaczyna słyszeć głosy i nie wie już, czy to dzieje się tylko w jej głowie, czy naprawdę las jest nawiedzony...

las samobójców japonia dokument